چهار حدیث از اهل کساء پیرامون فضائل حضرت رسول صلواةالله علیه و آله :

حضرت زهرا سلام الله علیها :

حُبِّبَ اِلَیَّ مِن دُنیاکم ثَلاثٌ: تَلاوَةُ کِتابِ اللهِ وَ النَّظَرُ فی وَجهِ رَسولِ وَ الانفاقُ فی سَبیلِ اللهِ؛
از دنیای شما سه چیز محبوب من است:  تلاوت قرآن * نگاه به چهره رسول خدا * انفاق در راه خدا ؛

وقایع الایام خیابانی، جلد صیام، ص295

امیرالمومنین علی علیه السلام :

فى صِفَةِ النَّبىِّ صلى الله علیه و آله طَبیبٌ دَوّارٌ بِطِبِّهِ قَد أَحکَمَ مَراهِمَهُ وَأَحمى (أمضى) مَواسِمَهُ یَضَعُ ذلِکَ حَیثُ الحاجَةُ إِلَیهِ مِن قُلوبٍ عُمىٍ وَآذانٍ صُمٍّ وَأَلسِنَةٍ بُکمٍ، مُتَتَبِّعٌ بِدَوائِهِ مَواضِعَ الغَفلَةِ وَمَواطِنَ الحَیرَةِ... ؛

در توصیف پیامبر صلى الله علیه و آله مى فرماید: پزشکى است که با دانش خود، همواره میان مردم مى گردند، مرهمهایش را به خوبى فراهم و ابزار کارش را آماده کرده و آنها را هر جا که لازم باشد، از دلهاى کور و گوشهاى کر و زبانهاى گنگ به کار مى برد. غفلت گاه ها و جایگاه هاى حیرت را جستجو و با داروى خود آنها را درمان مى کند.

نهج البلاغه، خطبه 108

امام حسن مجتبی علیه السلام :

کانَ رَسولُ اللّه‏ صلى‏الله‏علیه‏و‏آله فَخْما مُفَخَّما... یَتَـکَلَّمُ بِجَوامِعِ الکَلِمِ فَصْلاً لا فُضولَ فیهِ و لا تَقصیرَ. دمثا، لَیْسَ بِالجافى و لا بِالْمَهینِ تَعظُمُ عِنْدَهُ النِّعْمَةُ و اِنْ دَقَّت لا یَذُمُّ مِنها شَیئا غَیْرَ اَنَّهُ کانَ لا یَذُمُّ ذَواقا و لا یَمدَحُهُ و لا تُغضِبُهُ الدُّنْیا و ما کانَ لَها، فَاِذا تُعوطىَ الحَقّ لَم یَعْرِفهُ اَحَدٌ، و لَم یَقُمْ لِغَضَبِهِ شَى‏ءٌ حَتّى یَنتَصِرَ لَهُ... ؛

رسول اکرم صلی ‏الله ‏علیه‏ و‏آله (در نظرها) با شکوه و بزرگوا بودند... سخنانى کوتاه، جامع و بی‏چون و چرا می‏گفتند بدون کم و زیاد، نرم‏خو و مهربان بودند، در حق کسى ظلم نمی‏کردند، کسى را خوار نمی‏شمردند، نعمت را اگر چه کم بود، بزرگ می‏دانستند و چیزى از آن را نکوهش نمیکردند، از مزه غذا نه بد می‏گفتند و نه تعریف می‏کردند، دنیا و آنچه به آن مرتبط است ایشان را خشمگین نمی‏ساخت و هرگاه حقى ضایع می‏شد، احدى را ملاحظه نمی‏کردند و چیزى باعث رفع خشمشان نمی‏شد، تا آن‏که حق را حاکم سازند.

عیون اخبار الرضا، ج 2، ص 283

امام حسین علیه السلام :

کانَ صلى الله علیه و آله... یُعطى کُلَّ جُلَسائِهِ نَصیبَهُ وَ لا یَحسَبُ أَحَدٌ مِن جُلَسائِهِ أَنَّ أَحَدا أَکرَمُ عَلَیهِ مِنهُ؛

پیامبر صلى الله علیه و آله بهره هر یک از هم نشینان خود را عطا مى فرمودند و چنان معاشرت مى نمودند که کسى گمان نمى کرد شخص دیگرى نزد پیامبر از او گرامى تر باشد.

بحارالأنوار، ج16، ص152، ح4